Traktat SpitsbergeĹski
podpisany w ParyĹźu dnia 9 lutego 1920 r.
OĹwiadczenie rzÄ
du polskiego w sprawie przystÄ
pienia do Traktatu
Prezydent StanĂłw Zjednoczonych Ameryki; Jego KrĂłlewska MoĹÄ KrĂłl Wielkiej Brytanji i Irlandji oraz Brytyjskich TerytorjĂłw Zamorskich, Cesarz Indyj; Jego KrĂłlewska MoĹÄ KrĂłl Danji; Prezydent Republiki Francuskiej; Jego KrĂłlewska MoĹÄ KrĂłl WĹoch; Jego Cesarska MoĹÄ Cesarz Japonji; Jego KrĂłlewska MoĹÄ KrĂłl Norwegji; Jej KrĂłlewska MoĹÄ KrĂłlowa NiderlandĂłw; Jego KrĂłlewska MoĹÄ KrĂłl Szwedzki,
uznajÄ
c suwerennoĹÄ Norwegji nad archipelagiem Spitsbergu, ĹÄ
cznie z wyspÄ
NiedĹşwiedziÄ
, i pragnÄ
c, aby te kraje otrzymaĹy ustrĂłj sprawiedliwy, zdolny zapewniÄ ich pokojowe wykorzystanie i uĹźytkowanie,
wyznaczyli swych PeĹnomocnikĂłw, dla zawarcia w tym celu traktatu, panĂłw: (pominiÄto),
KTĂRZY, po wymianie swych peĹnomocnictw, uznanych za sporzÄ
dzone w dobrej i naleĹźytej formie zgodzili siÄ na nastÄpujÄ
ce postanowienia:
Art. 1.
Wysokie Strony UmawiajÄ
ce siÄ zgadzajÄ
siÄ uznaÄ, w warunkach, postanowionych w niniejszym traktacie, peĹnÄ
i caĹkowitÄ
suwerennoĹÄ Norwegji nad archipelagiem Spitsbergu, obejmujÄ
cym wraz z wyspÄ
NiedĹşwiedziÄ
lub Beeren-Eiland wszystkie wyspy, poĹoĹźone pomiÄdzy 10[o] i 35[o dĹugoĹci wschodniej od Greenwich i miÄdzy 74[o ]a 81[o] szerokoĹci pĂłĹnocnej, mianowicie Spitsberg zachodni, ZiemiÄ PĂłĹnocno-WschodniÄ
, wyspÄ Barent, wyspÄ Edge, wyspy Wiche, wyspÄ Nadziei lub Hopen-Eiland i ZiemiÄ KsiÄcia Karola, wĹÄ
czajÄ
c w to wyspy, wysepki i skaĹy, ktĂłre do nich naleĹźÄ
.
Art. 2.
OkrÄty i przynaleĹźni wszystkich Wysokich UmawiajÄ
cych siÄ Stron bÄdÄ
dopuszczeni jednakowo do wykonywania prawa poĹowu i polowania na obszarach wskazanych w art. 1. i na ich wodach terytorjalnych.
Do Norwegji naleĹźeÄ bÄdzie utrzymywanie, przedsiÄbranie i wydawanie zarzÄ
dzeĹ odpowiednich dla zabezpieczenia konserwacji, a w razie potrzeby, odnowienia fauny i flory tych obszarĂłw i ich wĂłd terytorjalnych, z zastrzeĹźeniem, Ĺźe Ĺrodki te zawsze bÄdÄ
jednakowo stosowane do przynaleĹźnych wszystkich Wysokich UmawiajÄ
cych siÄ Stron, bez wyjÄ
tkĂłw, przywilejĂłw i ulg jakichkolwiek, bezpoĹrednich czy teĹź poĹrednich, na korzyĹÄ ktĂłrejkolwiek z nich.
ZawĹaszczajÄ
cy, ktĂłrych prawa bÄdÄ
uznane wedĹug brzmienia art. 6 i 7, korzystaÄ bÄdÄ
z prawa wyĹÄ
cznego polowania na swych gruntach: 1) w bliskoĹci miejsc zamieszkania, domĂłw, skĹadĂłw, fabryk, urzÄ
dzeĹ, zaĹoĹźonych w celach eksploatacji gruntĂłw na warunkach okreĹlonych przez regulaminy policji miejscowej; 2) w promieniu 10 km dokoĹa gĹĂłwnej siedziby przedsiÄbiorstw lub eksploatacyj; w obydwĂłch wypadkach z zastrzeĹźeniem stosowania siÄ do regulaminĂłw, wydanych przez RzÄ
d Norweski, na warunkach, wymienionych w niniejszym artykule.
Art. 3.
PrzynaleĹźni wszystkich Wysokich UmawiajÄ
cych siÄ Stron bÄdÄ
mieli jednakowÄ
swobodÄ dostÄpu i postoju z jakiejkolwiek przyczyny i dla jakiegokolwiek celu na wodach, fjordach i w portach obszarĂłw, wymienionych w art. 1, bÄdÄ
oni mogli wykonywaÄ tam, bez Ĺźadnej przeszkody, z zastrzeĹźeniem stosowania siÄ do ustaw i regulaminĂłw miejscowych, wszelkie operacje morskie, przemysĹowe, gĂłrnicze i handlowe, na stopie bezwzglÄdnej rĂłwnoĹci.
BÄdÄ
oni dopuszczeni, na takich samych warunkach rĂłwnoĹci, przy prowadzeniu i eksploatacji wszelkich przedsiÄbiorstw morskich, przemysĹowych, gĂłrniczych lub handlowych, zarĂłwno na lÄ
dzie , jak i na wodach terytorjalnych, przyczem Ĺźaden monopol w Ĺźadnym wzglÄdzie i dla Ĺźadnego jakiego bÄ
dĹş przedsiÄbiorstwa nie bÄdzie mĂłgĹ byÄ wprowadzony.
Nie baczÄ
c na przepisy, ktĂłreby obowiÄ
zywaĹy w Norwegji, co do Ĺźeglugi przybrzeĹźnej, okrÄty Wysokich UmawiajÄ
cych siÄ Stron, przybywajÄ
ce z obszarĂłw wymienionych w art. 1, lub udajÄ
ce siÄ do nich, bÄdÄ
miaĹy prawo postoju, zarĂłwno jadÄ
c, jak wracajÄ
c, w portach norweskich, dla przyjÄcia lub wyĹadowania podróşnych lub towarĂłw, pochodzÄ
cych z tych obszarĂłw, lub przeznaczonych dla nich, lub z kaĹźdej innej przyczyny.
Rozumie siÄ, Ĺźe pod wszystkiemi wzglÄdami a zwĹaszcza we wszystkiem, co siÄ tyczy wywozu, przywozu i tranzytu, przynaleĹźni wszystkich Wysokich UmawiajÄ
cych siÄ Stron, ich okrÄty i ich towary nie bÄdÄ
podlegali Ĺźadnym ciÄĹźarom ani jakimkolwiek ograniczeniom, ktĂłre nie byĹyby stosowane do przynaleĹźnych, okrÄtĂłw i towarĂłw, korzystajÄ
cych w Norwegji z przywileju najwiÄkszego uprzywilejowania, przyczem przynaleĹźni norwescy, ich okrÄty i ich towary bÄdÄ
w tym celu upodobnieni do przynaleĹźnych, okrÄtĂłw i towarĂłw innych Wysokich UmawiajÄ
cych siÄ Stron i nie bÄdÄ
korzystali z wiÄkszego uprzywilejowania pod Ĺźadnym wzglÄdem.
WywĂłz wszelkich towarĂłw, przeznaczonych dla terytorjum ktĂłregokolwiek z UmawiajÄ
cych siÄ Mocarstw, nie bÄdzie podlegaĹ Ĺźadnemu ciÄĹźarowi, ani Ĺźadnemu ograniczeniu, ktĂłre byĹyby inne lub bardziej uciÄ
Ĺźliwe, aniĹźeli ciÄĹźary i ograniczenia, przewidziane dla wywozu towarĂłw tego samego rodzaju, przeznaczonych dla terytorjum innego UmawiajÄ
cego siÄ Mocarstwa (wĹÄ
czajÄ
c w to NorwegjÄ) lub kaĹźdego innego kraju.
Art. 4.
Wszelka publiczna stacja telegrafu bez drutu, urzÄ
dzona, lub ktĂłra bÄdzie urzÄ
dzona, za pozwoleniem lub staraniem RzÄ
du Norweskiego, na obszarach wymienionych w art. 1, winna byÄ zawsze dostÄpnÄ
, na stopie bezwzglÄdnej rĂłwnoĹci, dla komunikowania siÄ okrÄtĂłw pod wszelkiemi banderami i przynaleĹźnych Wysokich UmawiajÄ
cych siÄ Stron, na warunkach, przewidzianych przez konwencjÄ radio-telegraficznÄ
z dnia 5 lipca 1912 r., lub przez konwencjÄ miÄdzynarodowÄ
, ktĂłra byĹaby zawarta w celu jej zastÄ
pienia.
Z zastrzeĹźeniem obowiÄ
zkĂłw miÄdzynarodowych, wynikajÄ
cych ze stanu wojennego, wĹaĹciciele gruntĂłw bÄdÄ
mogli zawsze urzÄ
dzaÄ i uĹźytkowaÄ dla swych wĹasnych spraw stacje telegrafu bez drutu, ktĂłre bÄdÄ
miaĹy prawo komunikowaÄ siÄ w sprawach prywatnych ze stacjami staĹemi lub ruchomemi oraz ze stacjami, urzÄ
dzonemi na okrÄtach i statkach powietrznych.
Art. 5.
Wysokie Strony UmawiajÄ
ce siÄ uznajÄ
za poĹźyteczne zaĹoĹźenie na obszarach, wymienionych w artykule 1, miÄdzynarodowej stacji meteorologicznej, ktĂłrej urzÄ
dzenie bÄdzie przedmiotem późniejszej konwencji.
W drodze umowy ustali siÄ rĂłwnieĹź warunki, w jakich bÄdzie moĹźna prowadziÄ badania naukowe na powyĹźszych obszarach.
Art. 6.
Z zastrzeĹźeniem postanowieĹ niniejszego artykuĹu, prawa nabyte, naleĹźÄ
ce do przynaleĹźnych Wysokich UmawiajÄ
cych siÄ Stron, bÄdÄ
uznane za prawomocne.
Reklamacje odnoĹne do praw, wynikajÄ
cych z objÄcia w posiadanie lub zawĹaszczenie, poprzedzajÄ
ce niniejszy traktat, bÄdÄ
rozstrzygniÄte wedĹug postanowieĹ doĹÄ
czonego zaĹÄ
cznika, ktĂłry bÄdzie posiadaĹ takÄ
samÄ
moc i wartoĹÄ, jak niniejszy traktat.
Art. 7.
Na obszarach, wymienionych w art. 1, Norwegja obowiÄ
zuje siÄ przyznaÄ wszystkim przynaleĹźnym Wysokich UmawiajÄ
cych siÄ Stron w zakresie sposobĂłw nabycia, korzystania i wykonywania prawa wĹasnoĹci, ĹÄ
cznie z prawami gĂłrniczemi traktowania na stopie bezwzglÄdnej rĂłwnoĹci i zgodnie z postanowieniami niniejszego traktatu.
WywĹaszczenie bÄdzie mogĹo byÄ stosowane jedynie dla celĂłw uĹźytecznoĹci publicznej i za wypĹatÄ sprawiedliwego odszkodowania.
Art.8.
Norwegja obowiÄ
zuje siÄ zaopatrzyÄ obszary, wymienione w art. 1, w ustrĂłj gĂłrniczy, ktĂłry zwĹaszcza w zakresie podatkĂłw, opĹat i ĹwiadczeĹ wszelkiego rodzaju, warunkĂłw pracy, ogĂłlnych i szczegĂłlnych winien wyĹÄ
czyÄ wszelkie przywileje, monopole lub ulgi zarĂłwno na korzyĹÄ paĹstwa, jak na korzyĹÄ przynaleĹźnych jednej z Wysokich UmawiajÄ
cych siÄ Stron, wĹÄ
czajÄ
c w to NorwegjÄ, oraz zapewniÄ personelowi pĹatnemu wszelkich kategoryj zabezpieczenie zarobkĂłw i opieki, niezbÄdnych dla ich dobrobytu fizycznego, moralnego i umysĹowego.
Podatki, opĹaty i cĹa, ktĂłre bÄdÄ
pobierane, winny wyĹÄ
cznie byÄ wprowadzone jedynie w wysokoĹci usprawiedliwionej przez swe przeznaczenie.
Co siÄ zwĹaszcza tyczy wywozu rud, RzÄ
d Norweski bÄdzie mĂłgĹ nakĹadaÄ opĹatÄ wywozowÄ
; jednakowoĹź ta opĹata nie bÄdzie mogĹa przewyĹźszaÄ 1% wartoĹci maksymalnej wywoĹźonych rud aĹź do wysokoĹci 100.000 ton; powyĹźej tej iloĹci opĹata pobierana bÄdzie w stosunku zmniejszajÄ
cym siÄ. WartoĹÄ bÄdzie oznaczona w koĹcu sezonu nawigacyjnego, obliczajÄ
c cenÄ przeciÄtnÄ
franco-pokĹad.
Na trzy miesiÄ
ce przed datÄ
przewidzianÄ
na wprowadzenie go w Ĺźycie, projekt ustroju gĂłrniczego winien byÄ podany przez RzÄ
d Norweski do wiadomoĹci innych Mocarstw UmawiajÄ
cych siÄ. Gdyby w tym terminie jedno lub kilka z tych Mocarstw zaproponowaĹo wprowadzenie zmian do tego regulaminu, zanim zostanie on zastosowany, propozycje te RzÄ
d Norweski zakomunikuje innym Mocarstwom UmawiajÄ
cym siÄ, w celu poddania ich badaniu i decyzji komisji, zĹoĹźonej z przedstawiciela kaĹźdego z tych Mocarstw. Komisja ta bÄdzie powoĹana przez RzÄ
d Norweski i bÄdzie musiaĹa wypowiedzieÄ siÄ w ciÄ
gu 3 miesiÄcy od daty zebrania siÄ. Decyzje komisji powziÄte zostanÄ
wiÄkszoĹciÄ
gĹosĂłw.
Art. 9.
Z zastrzeĹźeniem praw i obowiÄ
zkĂłw, mogÄ
cych wyniknÄ
Ä dla Norwegji z jej przystÄ
pienia do Ligi NarodĂłw, Norwegja obowiÄ
zuje siÄ nie zakĹadaÄ i nie pozwoliÄ na utworzenie Ĺźadnej bazy morskiej na obszarach, wskazanych w art. 1, nie budowaÄ Ĺźadnych fortyfikacyj w tych obszarach, ktĂłre nie mogÄ
nigdy byÄ uĹźywane dla celĂłw wojennych.
Art. 10.
Zanim uznanie RzÄ
du rosyjskiego przez Wysokie UmawiajÄ
ce siÄ Strony pozwoli Rosji na przystÄ
pienie do niniejszego traktatu, przynaleĹźni i spĂłĹki rosyjskie bÄdÄ
korzystaĹy z tych samych praw co i przynaleĹźni Wysokich UmawiajÄ
cych siÄ Stron.
Pretensje, ktĂłre mogliby oni wnosiÄ na obszarach wskazanych w art. 1, bÄdÄ
zgĹaszane, w warunkach okreĹlonych w art. 6 i w zaĹÄ
czniku do niniejszego traktatu staraniem RzÄ
du DuĹskiego, ktĂłry zgadza siÄ udzieliÄ w tym celu swych dobrych usĹug.
Traktat niniejszy, ktĂłrego teksty francuski i angielski sÄ
wiarygodne, bÄdzie ratyfikowany.
ZĹoĹźenie ratyfikacyj odbÄdzie siÄ w ParyĹźu, w czasie moĹźliwie jak najkrĂłtszym.
Mocarstwa, ktĂłrych RzÄ
d ma swÄ
siedzibÄ poza granicami Europy, bÄdÄ
mogĹy ograniczyÄ siÄ do zawiadomienia RzÄ
du Republiki Francuskiej za poĹrednictwem swego przedstawiciela dyplomatycznego w ParyĹźu, Ĺźe ich ratyfikacja zostaĹa dokonana i w tym wypadku winny one zĹoĹźyÄ dokument ratyfikacyjny jak tylko bÄdzie moĹźna to uczyniÄ.
Traktat niniejszy wejdzie w Ĺźycie, w tem co dotyczy postanowieĹ art. 8, z chwilÄ
, gdy zostanie ratyfikowany przez kaĹźde z Mocarstw podpisujÄ
cych go, a pod wszystkiemi innemi wzglÄdami wtedy, co i ustrĂłj gĂłrniczy, przewidziany w tymĹźe artykule.
Mocarstwa trzecie bÄdÄ
wezwane przez RzÄ
d Republiki Francuskiej do przystÄ
pienia do niniejszego traktatu, naleĹźycie ratyfikowanego. PrzystÄ
pienie to dokonane zostanie drogÄ
notyfikacji, skierowanej do RzÄ
du Francuskiego, do ktĂłrego naleĹźeÄ bÄdzie zawiadomienie o tem innych UmawiajÄ
cych siÄ Stron.
NA DOWĂD CZEGO, peĹnomocnicy wyĹźej wymienieni podpisali niniejszy traktat.
SporzÄ
dzono w ParyĹźu, dziewiÄ
tego lutego 1920 roku w dwĂłch egzemplarzach, z ktĂłrych jeden dorÄczony zostanie RzÄ
dowi Jego KrĂłlewskiej MoĹci KrĂłla Norwegii, a jeden zostanie zĹoĹźony w archiwach RzÄ
du Republiki Francuskiej i ktĂłrych kopje uwierzytelnione dorÄczone zostanÄ
innym Mocarstwom podpisujÄ
cym.
ZAĹÄCZNIK
§ 1.
1. W terminie trzymiesiÄcznym od wejĹcia w Ĺźycie niniejszego traktatu, wszelkie pretensje terytorjalne, ktĂłreby juĹź byĹy zgĹoszone do RzÄ
dĂłw róşnych Mocarstw przed podpisaniem niniejszego traktatu, winny byÄ notyfikowane przez RzÄ
d paĹstwa reklamujÄ
cego komisarzowi, powoĹanemu do zbadania tych pretensyj. Komisarz ten bÄdzie sÄdziÄ
lub prawnikiem narodowoĹci duĹskiej, posiadajÄ
cym niezbÄdne kwalifikacje i wyznaczonym przez RzÄ
d DuĹski.
2. Notyfikacja ta ma rozgraniczenie dokĹadne obszaru terenu reklamowanego; winna do niej byÄ doĹÄ
czona mapa, sporzÄ
dzona wedĹug skali co najmniej 1:1 miljona, na ktĂłrej oznaczony ma byÄ wyraĹşnie teren reklamowany.
3. Do notyfikacji doĹÄ
czone ma byÄ wadjum w wysokoĹci 1 penny (1 d.) od akra (40 arĂłw) terenu reklamowanego, w celu pokrycia kosztĂłw zbadania pretensyj.
4. Komisarz moĹźe zaĹźÄ
daÄ od reklamujÄ
cego kopji wszelkich innych dokumentĂłw, aktĂłw lub informacyj, jakie uzna za konieczne.
5. Komisarz zbada pretensje, w ten sposĂłb zgĹoszone. W tym celu zaĹźÄ
daÄ on moĹźe pomocy technicznej takiej, jakÄ
uzna za koniecznÄ
, a w razie potrzeby kazaÄ przeprowadziÄ zbadanie na miejscu.
6. Wynagrodzenie komisarza oznaczone bÄdzie po wspĂłlnem porozumieniu siÄ RzÄ
du DuĹskiego z innemi RzÄ
dami interesowanemi. Komisarz oznaczy sam wynagrodzenie pomocnikĂłw, ktĂłrymi uzna za konieczne posiĹkowaÄ siÄ.
7. Po zbadaniu pretensyj, komisarz przygotuje sprawozdanie, podajÄ
ce dokĹadnie pretensje, ktĂłre wedĹug niego winny byÄ niezwĹocznie uznane za sĹuszne, oraz te, ktĂłre na skutek sporu lub jakiej innej przyczyny winny, zdaniem jego, byÄ oddane w myĹl tego, co powiedziane jest poniĹźej, sÄ
dowi rozjemczemu, kopje tego sprawozdania przesĹane zostanÄ
przez komisarza RzÄ
dom interesowanym.
8. JeĹźeli wysokoĹÄ sum, zĹoĹźonych na mocy ustÄpu 3-go, nie wystarcza na pokrycie kosztĂłw, spowodowanych przez badanie pretensyj, komisarz, o ile pretensja wydaje mu siÄ uzasadnionÄ
, okreĹli niezwĹocznie dodatek, jaki ma wpĹaciÄ reklamujÄ
cy. WysokoĹÄ tej sumy oznaczonÄ
zostanie stosownie do rozlegĹoĹci terenu, co do ktĂłrego tytuĹy reklamujÄ
cego bÄdÄ
uznane za sĹuszne.
JeĹźeli wysokoĹÄ sum, zĹoĹźonych na mocy ustÄpu 3-go, przekroczy wysokoĹÄ kosztĂłw, reszta przeznaczona zostanie na opĹatÄ kosztĂłw arbitraĹźu, przewidzianego poniĹźej.
9. W terminie trzymiesiÄcznym od daty zĹoĹźenia sprawozdania, przewidzianego w ustÄpie 7-ym niniejszego paragrafu, RzÄ
d Norweski poczyni niezbÄdne zarzÄ
dzenia w celu przyznania reklamujÄ
cemu, ktĂłrego pretensjÄ komisarz uzna za uzasadnionÄ
, tytuĹu prawomocnego, zapewniajÄ
cego mu wyĹÄ
cznÄ
wĹasnoĹÄ na danym terenie, zgodnie z ustawami i regulaminami, ktĂłre sÄ
lub bÄdÄ
w mocy na obszarach, wskazanych w art. 1-ym niniejszego traktatu, z zastrzeĹźeniem przepisĂłw gĂłrniczych, wymienionych w art. 8-ym niniejszego traktatu.
JednakĹźe, w razie gdyby opĹata dodatkowa okazaĹa siÄ koniecznÄ
na mocy powyĹźszego ustÄpu 8-go, udzielony zostanie jedynie tytuĹ prowizoryczny, ktĂłry stanie siÄ ostatecznym z chwilÄ
, gdy reklamujÄ
cy uskuteczni wyĹźej wspomnianÄ
wpĹatÄ w terminie odpowiednim, ktĂłry bÄdzie mĂłgĹ oznaczyÄ RzÄ
d Norweski.
§ 2.
Pretensje, ktĂłrych z jakiegokolwiek powodu komisarz, przewidziany w paragrafie 1-ym, nie uzna za sĹuszne, bÄdÄ
uregulowane wedĹug postanowieĹ nastÄpujÄ
cych:
1. W terminie trzymiesiÄcznym od daty sprawozdania przewidzianego w ustÄpie 7-ym paragrafu poprzedniego, kaĹźdy z RzÄ
dĂłw, od kompetencji ktĂłrego zaleĹźÄ
reklamujÄ
cy, ktĂłrych reklamacje nie byĹy uwzglÄdniane, wyznaczy jednego arbitra.
Komisarz przewodniczyÄ bÄdzie TrybunaĹowi tak ustanowionemu. BÄdzie on miaĹ gĹos rozstrzygajÄ
cy w razie rĂłwnoĹci gĹosĂłw. Wyznaczy on sekretarza, ktĂłry obowiÄ
zany bÄdzie przyjmowaÄ dokumenty wskazane w ustÄpie 2-im niniejszego paragrafu oraz przedsiÄbraÄ kroki niezbÄdne w celu zebrania TrybunaĹu.
2. W terminie miesiÄcznym od daty mianowania sekretarza, przewidzianego w ustÄpie 1-ym, reklamujÄ
cy dostarcza mu, za poĹrednictwem swych RzÄ
dĂłw, memorjaĹ, omawiajÄ
cy dokĹadnie ich pretensje, z doĹÄ
czeniem wszelkich dokumentĂłw i motywĂłw, ktĂłre pragnÄliby zuĹźytkowaÄ dla poparcia swych pretensyj.
3. W terminie dwumiesiÄcznym od daty mianowania sekretarza, przewidzianego w ustÄpie 1-ym, TrybunaĹ zbiera siÄ w Kopenhadze w celu zbadania pretensyj, ktĂłre mu bÄdÄ
przedĹoĹźone.
4. JÄzykiem uĹźywanym przez TrybunaĹ bÄdzie angielski. Wszelkie dokumenty i motywy bÄdÄ
mogĹy byÄ przedstawione przez strony interesowane w ich jÄzyku ojczystym, ale w kaĹźdym razie bÄdzie musiaĹo do nich byÄ doĹÄ
czone tĹumaczenie na angielski.
5. ReklamujÄ
cy bÄdÄ
mieli prawo, o ile wyraĹźÄ
Ĺźyczenie w tym wzglÄdzie, byÄ przesĹuchanymi przez TrybunaĹ, bÄ
dĹş osobiĹcie, bÄ
dĹş w osobie doradcĂłw prawnych, a TrybunaĹ bÄdzie miaĹ prawo ĹźÄ
daÄ od reklamujÄ
cych wszelkich wyjaĹnieĹ i wszelkich dokumentĂłw lub motywĂłw dodatkowych, ktĂłre uzna za potrzebne.
6. Przed rozpatrzeniem sprawy TrybunaĹ powinien zaĹźÄ
daÄ od stron zĹoĹźenia lub zagwarantowania takiej sumy, jakÄ
uzna za koniecznÄ
, aby pokryÄ udziaĹ kaĹźdego z reklamujÄ
cych w wydatkach TrybunaĹu. Przy oznaczeniu wysokoĹci tej sumy, TrybunaĹ opieraÄ siÄ bÄdzie gĹĂłwnie na rozlegĹoĹci terenu reklamowanego. BÄdzie mĂłgĹ on rĂłwnieĹź ĹźÄ
daÄ od stron zĹoĹźenia dodatkowej opĹaty w sprawach, pociÄ
gajÄ
cych za sobÄ
wydatki specjalne.
7. WysokoĹÄ honorarjĂłw bÄdzie oznaczona miesiÄcznie i okreĹlana przez RzÄ
dy zainteresowane. PrzewodniczÄ
cy okreĹli wynagrodzenie sekretarza i wszystkich innych osĂłb, zajÄtych w Trybunale.
8. Z zastrzeĹźeniem postanowieĹ niniejszego zaĹÄ
cznika, TrybunaĹ bÄdzie upeĹnomocniony do normowania swojej wĹasnej procedury.
9. Przy badaniu pretensji TrybunaĹ musi braÄ pod uwagÄ:
a) wszelkie normy prawa miÄdzynarodowego publicznego, mogÄ
ce byÄ zastosowanemi;
b) zasady ogĂłlne sprawiedliwoĹci i sĹusznoĹci;
c) okolicznoĹci nastÄpujÄ
ce:
1) datÄ, w ktĂłrej teren reklamowany zajÄty zostaĹ po raz pierwszy przez reklamujÄ
cego lub jego prawozbywcĂłw,
2) datÄ, w ktĂłrej pretensja notyfikowana zostaĹa RzÄ
dowi reklamujÄ
cego,
3) stopieĹ, w jakim reklamujÄ
cy lub teĹź jego prawozbywcy przyczynili siÄ do rozwoju terenu reklamowanego i eksploatowali go; pod tym wzglÄdem TrybunaĹ bÄdzie musiaĹ braÄ pod uwagÄ okolicznoĹci i przeszkody, ktĂłre wskutek istnienia stanu wojennego od 1914-1919, mogĹy przeszkodziÄ reklamujÄ
cym do poszukiwania swych pretensyj.
10. Wszelkie wydatki TrybunaĹu podzielone bÄdÄ
pomiÄdzy reklamujÄ
cych w stosunku, okreĹlonym przez TrybunaĹ. W razie, gdyby wysokoĹÄ sum zĹoĹźonych, zgodnie z postanowieniami ustÄpu 6-go przekroczyĹa wysokoĹÄ wydatkĂłw TrybunaĹu, reszta zwrĂłcona zostanie osobom, ktĂłrych reklamacje zostaĹy przyjÄte, w stosunku, uznanym za sĹuszny przez TrybunaĹ.
11. Orzeczenia TrybunaĹu bÄdÄ
przezeĹ zakomunikowane RzÄ
dom zainteresowanym, a we wszystkich wypadkach RzÄ
dowi Norweskiemu.
RzÄ
d Norweski, w terminie trzymiesiÄcznym po otrzymaniu orzeczenia przedsiÄweĹşmie kroki niezbÄdne, aby przyznaÄ reklamujÄ
cym, ktĂłrych pretensje byĹy przyjÄte przez TrybunaĹ, tytuĹy prawomocne, zgodnie z ustawami i regulaminami, ktĂłre sÄ
lub bÄdÄ
obowiÄ
zujÄ
ce na obszarach wymienionych w art. 1-ym niniejszego traktatu, z zastrzeĹźeniem przepisĂłw gĂłrniczych, o ktĂłrych jest mowa w art. 8-ym niniejszego traktatu. JednakĹźe tytuĹy te stanÄ
siÄ ostatecznemi dopiero wtedy, gdy reklamujÄ
cy wpĹaci swÄ
czÄĹÄ wydatkĂłw TrybunaĹu, w terminie odpowiednim, jaki bÄdzie mĂłgĹ oznaczyÄ RzÄ
d Norweski.
§ 3.
Wszelka pretensja, ktĂłra nie zostanie notyfikowana komisarzowi, zgodnie z ustÄpem 1-ym paragrafu 1-go, lub ktĂłra nie bÄdzie przyjÄta, przez tegoĹź, nie zostanie przedĹoĹźona TrybunaĹowi zgodnie z paragrafem 2-im, bÄdzie uznana za wygasĹÄ
ostatecznie.
OĹWIADCZENIE RZÄDOWE
z dnia 3 wrzeĹnia 1931 r.
w sprawie przystÄ
pienia Polski do traktatu dotyczÄ
cego Spitsbergu, podpisanego w ParyĹźu dnia 9 lutego 1927 r.
(Dz. U. z dnia 5 listopada 1931 r.)
Podaje siÄ niniejszem do wiadomoĹci, Ĺźe na podstawie ustawy z dn. 17 marca 1931 r. (Dz. U. R. P. Nr 38, poz. 294) Polska zgĹosiĹa w dniu 2 wrzeĹnia 1931 r. przystÄ
pienie do traktatu dotyczÄ
cego Spitsbergu, podpisanego w ParyĹźu dnia 9 lutego 1920 r., na mocy art. 10 ustÄp 7 wyĹźej wymienionego traktatu.
|